Een jaar of 7 terug (als ik het zo in moet schatten), kon ik mij oprecht vervelend voelen als ik merkte dat mijn les niet in de smaak viel. Ik lette op non- verbale communicatie, ik lette op signalen in beweeggedrag zoals vechten, vluchten of bevriezen tijdens het bewegen en ik vulde regelmatig zelf in dat mensen het dan wel of niet leuk zouden vinden, afhankelijk van de houding.

Maar daar is verandering in gekomen door de jaren heen. Ik kijk elke les naar signalen die mensen afgeven tijdens het bewegen maar dat is in eerste instantie om de les zo veilig mogelijk aan te bieden. Het komt geregeld voor dat ik lesgeef aan grote groepen (60 mensen in 1 activiteit) en het liefst wil ik iedereen een passende beweegactiviteit aanbieden. Inmiddels heb ik geleerd dat ik niet al deze 60 mensen met een bepaalde oefening blij kunt maken.

Ik ben gaan omdenken door terug te gaan in mijn eigen sportcarrière. Toen ik op hoog niveau aan tafeltennis deed, moesten we ook wel eens oefeningen doen die ik niet leuk vond. De ene oefening vond ik leuker dan de andere en dat is achteraf gezien heel logisch. De eerste jaren van Movido had ik die denkwijze echter nog niet gevonden ;-).

Afgelopen week werd ik even teruggefloten in de tijd. Er kwamen twee nieuwe dames mee doen met de activiteit. We deden een oefening waarbij het vooral ging om het trainen van onze hersenen en ons koppelvermogen. Dat is een activiteit die deze groep aan kon. De cohesie in de groep is ontzettend sterk en men voelt zich veilig genoeg om zich eventueel kwetsbaar op te stellen. Ik wist echter niet dat deze twee nieuwe dames meededen. De beginsituatie veranderde plots.

De twee dames gingen zitten en deden aardig mee. Halverwege de les zag ik één van de dames al wat neutraal kijken. Neutraal kijken viel op want eigenlijk had iedereen een glimlach op zijn of haar gezicht. Toen ik de spulletjes kwam ophalen, zei ze:’ Ik wil je toch eens wat vragen. Zit ik nou op de kleuterschool of op bejaardengym?’ Enigszins van mijn apropos heb ik haar de meerwaarde van de oefeningen verteld. Ze vertelde ook dat ze bij een ander groepje veel gemakkelijker aan het bewegen was en dat dit qua tempo en niveau een stuk hoger lag. Dat kan (uiteraard).

Heel even wilde ik weer terugschieten in mijn oude patroon; vluchten.
Maar ik deed het niet…

Na de hersenoefeningen gingen we verder en ik had op geen enkele manier de indruk dat mevrouw het leuk(er) vond. Hoewel ik hier een aantal jaren terug last van zou hebben, kon ik het nu naast me neerleggen. Ik dacht terug aan de basis van reageren, bij ieder mens. En die basis zit hem in vechten, vluchten of bevriezen. Deze mevrouw was aan het vechten. Zij werd op dat moment geconfronteerd met een voor haar dreigende situatie. Ze kwam in een groep waar ze oefeningen moest doen die eigenlijk voor haar te hoog gegrepen waren. Toen ik de oefeningen aanpaste, deed ze weer keurig mee maar gaf geen signaal van plezier. Ze had echter al wel de stap genomen om mee te bewegen (letterlijk en figuurlijk) en dat vond ik knap.

Na afloop ben ik naar haar toe gegaan om te vragen hoe het laatste deel ging. ‘Heel goed’ zei ze. Natuurlijk ben ik daar blij mee maar toch voelde ik wat anders dan dat ze zei. Toen ik vroeg wat ze lastig vond aan de hersenoefeningen zei ze:’ Ik heb een hersenbloeding gehad 23 jaar terug (ik vraag altijd naar bijzonderheden aan het begin van de les maar dit had ze me niet verteld) en kan niet zo snel meer schakelen. Als ik iedereen dan zo snel die oefeningen zie doen, word ik geconfronteerd met mijn eigen onkunde’. Ik vertelde dat ik dat helemaal geen onkunde vind en dat ik het heel knap vind dat ze deze stap om te gaan bewegen, al genomen heeft. Dat was de eerste keer dat ik een glimlach op haar gezicht zag.

Tijdens het koffiedrinken was ze aan het praten met een dame die er elke week is. Deze dame vroeg of mevrouw volgende week weer kwam. ‘Jazeker, ik vind het hartstikke gezellig’.

Non verbale signalen zeggen soms veel maar soms ook niet. Plezier had ze zeker maar dit werd overschaduwd door opperste concentratie met een vleug onzekerheid. Het praatje, de aandacht, het verhaal achter de persoon zijn vaak erg belangrijk om te snappen wat zich afspeelt in het hoofd en in het lichaam. Voor nu was ik tevreden met het niet vluchten. Niet vluchten van mevrouw maar ook het niet vluchten van mijzelf. Ik heb haar de tijd gegeven mee te kunnen bewegen. Dat was de winst voor vandaag. De week erna stond ze er weer. Samen met nog een nieuwe dame. Dat is dan toch weer leuk!

 

Ps: Onlangs heb ik een filmpje gedeeld op LinkedIn. ‘Gewoon leuk’ was mijn idee erachter, niet wetende dat dit filmpje zo vaak bekeken ging worden. Meer dan 1000 keer ‘geliked’, meer dan 80 keer gedeeld, meer dan 150 reacties en meer dan 31.000 keer bekeken! Met dank aan TVV Verzorgenden. Zij vroegen of ze het filmpje mochten delen. Leuk he?!

 

Ps2: Lekker vanuit huis bewegen? Neem eens een kijkje in de webshop.